Genel eğitim ve öğretim programları, ulusların veya eyaletlerin yetkili kurulları tarafından, çoğunluğu temsil eden öğrencilerin öğrenme ve gelişim özelliklerine göre geliştirilmektedir. Öğrenme ile ilgili yetenek, ilgi ve ihtiyaçlar çoğunluğun dışına çıktıkça, bireylerin genel eğitim programları ile olan uyumluluğu da azalmaktadır. ‘Üstün zekalı ve yetenekliler’, normal bir popülasyonun zeka dağılımının en üst kısmında yer almaktadır. Ortalamanın oldukça uzağında yer alan bu bireylerin eğitimden yararlanma düzeylerini artırabilmek için, bu bireylerin özelliklerine ve ihtiyaçlarına uygun eğitim ortamlarının sağlanması gerekmektedir.
Üstün zekalı ve yetenekliler eğitim tarihine bakıldığında, Osmanlı İmparatorluğu döneminde kurulan Enderun Mektepleri önemli bir girişim olarak kabul edilmektedir. Cumhuriyet döneminde ilk defa 1948 yılında Suna Kan ve İdil Biret için özel olarak “Harika Çocuklar Kanunu” çıkarılmıştır. 1950’li yıllarda özel üstün yeteneğin geliştirilmesi ile başlayan çabalar, 1990’lı yıllarda ivme kazanmıştır. Bugün, üstün zekalı ve yetenekli öğrencilerin eğitilmesine yönelik hizmet veren Bilim ve Sanat Merkezlerinin ve bazı üniversiteler tarafından yürütülen Çocuk Üniversitelerinin sayısı gittikçe artmaktadır.
